Giacomo Puccini Un bel di vedremo

Un bel di vedremo
levarsi un fil di fumo sull’estremo confin del mare.
E poi la nave appare.
Poi la nave bianca entra nel porto,
rumba il suo saluto.
Vedi? È venuto!
Io non gli scendo incontro. Io no.
Mi metto la sul ciglio del colle
e aspetto, e aspetto gran tempo e non mi pesa
la lunga attesa.
E… uscito dalla folla cittadina
un uom, un picciol punto
s’avvia per la collina.
Chi sarà? Chi sarà?
E come sarà giunto?
Che dirà? Che dirà?
Chiamera Butterfly dalla lontana.
Io senza dar risposta
me ne staro nascosta
un po’ per celia e un po’ per non morire al primo incontro,
ed egli alquanto in pena chiamerà, chiamerà:
“Piccina mogliettina, olezzo di verbena,”
i nomi che mi dava al suo venire.
Tutto questo avverà, te lo prometto.
Tienti la tua paura, – io con sicura fede l’aspetto.

Güzel bir gün göreceğiz

Güzel bir gün göreceğiz
denizin en uzak sınırında bir duman çizgisinin yükseldiğini
ve sonra gemi görünecek
sonra beyaz gemi limana girecek
selamını verecek
Görüyor musun? Geldi o!
Onu karşılamaya inmiyorum. Hayır.
Tepenin kenarında duruyorum
ve bekliyorum, ve uzun süre bekliyorum, dokunmuyor bana
bu uzun bekleyiş
ve….kentin kalabalığından çıkınca
bir adam, ufak bir nokta
tepeye doğru geliyor
Kim ola ki? Kim ola ki?
Ve nasıl gelecek?
Ne diyecek? ne diyecek?
Uzaktan Butterfly mı diyecek
ben yanıt vermeden
gizleneceğim ondan
biraz şaka biraz da ilk görüşte ölmemek için
ve o oldukça endişeli bağıracak, bağıracak
” küçük kadınım, güzel kokulu çiçeğim”
geldiğinde bana verdiği adlar bunlar
sana söz veriyorum bütün bunlar olacak
tut korkularını, kesin bir sadakatla bekliyorum