Jorge Sepúlveda Serenata veneciana

Bajo la luna clara que hay en Venecia
y en las azules aguas de sus canales
cantaba un gondolero con triste acento
este lamento mientras bogaba:

Veneciana,
el influjo de tus ojos
tan azules como el mar,
veneciana,
me embriagaron locamente
y por siempre te he de amar.

Veneciana,
en mi góndola te espero
para hablarte de mi amor.
Veneciana,
no desprecies mi cariño
porque muero de dolor.

Oh, oh, oh, oh…
Oh, oh, oh, oh…

Veneciana,
por un beso de tu boca
mataría sin piedad.
Veneciana,
ven y calma con tus labios
mi pasión y mi ansiedad.

Oh, oh, oh, oh…
Oh, oh, oh, oh…

Venedikli serenatı

Venedik’in parlak ayı altında
ve kanallarının mavi suyunda
bir gondolcu hüzünlü bir tonda
bu yakınmayı söylüyordu kürek çekerken

Venedikli kız
deniz kadar mavi
gözlerinin etkisi
Venedikli kız
beni delice sarhoş etti
ve hep seni sevmek zorundayım

Venedikli kız
gondolumda seni bekliyorum
sana aşkımdan söz etmek için
Venedikli kız
aşkımı reddetme
çünkü acıdan ölüyorum

Oh, oh, oh, oh…
Oh, oh, oh, oh…

Venedikli kız
ağzından bir öpücük için
acımasızca insan öldürürdüm.
Venedikli kız,
gel ve sakinleştir dudaklarınla
tutkumu ve tedirginliğimi

Oh, oh, oh, oh…
Oh, oh, oh, oh…