Ta peau n’est pas étanche,
elle coule de désir,
de trop longues absences
et d’envie tu soupires.
Si je m’affaiblis,
que je ne tiens plus debout,
allonge mon corps ici
tout en haut du Ventoux.

Et couvre-moi de lavande
et de sel si tu pleures.
Avant les neiges de décembre,
avant que ne fanent les fleurs,
je veux mourir maintenant
et renaitre au printemps.
Je veux mourir maintenant
et renaître au printemps.

Ta peau toujours si blanche
au soleil va noircir.
Les fruits sur cette branche
au soleil vont murir.
Et je m’affaiblis
Ou je ne tiens plus debout.
Allonge mon corps ici
tout en haut de Ventoux.

Et couvre-moi de lavande
et de sel si tu pleures.
Avant les neiges de décembre,
avant que ne fanent les fleurs,
je veux mourir maintenant
et renaître au printemps.
Je veux mourir maintenant
et renaitre au printemps.

Ma peau n’est pas si jeune,
elle connait les adieux
et sous un ciel d’automne,
je ferme enfin les yeux.
Et je m’affaiblis
ou Je ne tiens plus debout,
alors laisse-moi ici
tout en haut Ventoux.

Et couvre-moi de lavande
et de sel si tu pleures.
Avant les neiges de décembre,
avant que ne fanent les fleurs,
mais si je meurs maintenant,
je n’aurai jamais 20 ans.
Les fleurs ne meurent pas vraiment,
elles renaissent au printemps.

Cildin su geçirmez,
İştiyaktan akar
Yokluk çok uzun
Ve özlemlerinden iç geçirirsin
Ben zayıf düşersem
Ve ayakta duramazsam artık
Bedenimi buraya yatır
Ventoux ( dağının) zirvesine

Ve beni lavanta ile ört
Ve tuz, eğer ağlarsan
Aralık karından önce
Çiçekler boynunu bükmeden önce
Ölmek istiyorum şimdi
Ve yeniden doğmak baharda
Ölmek istiyorum şimdi
Ve yeniden doğmak baharda

Cildin her zaman beyazdır
Güneşte kararacak
Meyveler bu dalda
Güneşte olgunlaşacak
Ve ben güçten düşüyorum
Ayağa kalkmam artık
Bedenimi buraya yatır
Ventoux’un zirvesine

Ve beni lavanta ile ört
Ve tuz, eğer ağlarsan
Aralık karından önce
Çiçekler boynunu bükmeden önce
Ölmek istiyorum şimdi
Ve yeniden doğmak baharda
Ölmek istiyorum şimdi
Ve yeniden doğmak baharda

Cildim o kadar genç değil
Hoşçakalları bilir
Ve bir bahar göğünün altında
Kapatırım gözlerimi sonunda
Ve düşerim
Ayağa kalkmam artık
Zirvesinde Ventoux’un

Ve beni lavanta ile ört
Ve tuz eğer ağlarsan
Aralık karından önce
Çiçekler boynunu bükmeden önce
Ama şimdi ölürsem
Hiç 20 (yaşında) olamam
Çiçekler gerçekten ölmez
Yeniden doğarlar baharda