So (so) long (long), Lon (lon) don (don)
So (so) long (long), Lon (lon) don (don)
So (so) long (long), Lon (lon) don (don)

I saw in my mind ferry lights through the mist
I kept calm and carried the weight of the rift
Pulled him in tighter each time he was drifting away
My spine split from carrying us up the hill
Wet through my clothes, weary bones caught the chill
I stopped trying to make him laugh, stopped trying to drill the safe

Thinking how much sad did you think I had, did you think I had in me?
Oh, the tragedy
So long, London
You’ll find someone

I didn’t opt in to be your odd man out
I founded the club she’s heard great things about
I left all I knew, you left me at the house by the Heath
I stopped CPR, after all it’s no use
The spirit was gone, we would never come to
And I’m pissed off you let me give you all that youth for free

For so long, London
Stitches undone
Two graves, one gun
I’ll find someone

And you say I abandoned the ship, but I was going down with it
My white knuckle dying grip holding tight to your quiet resentment
And my friends said it isn’t right to be scared
Every day-old love affair, every breath feels like rarest air
When you’re not sure if he wants to be there

So how much sad did you think I had, did you think I had in me?
How much tragedy?
Just how low did you think I’d go ‘fore I’d self implode?
‘Fore I’d have to go be free?
You swore that you loved me but where were the clues?
I died on the altar waiting for the proof
You sacrificed us to the gods of your bluest days
And I’m just getting color back into my face
I’m just mad as hell ’cause I loved this place for

So long, London
Had a good run
A moment of warm sun
But I’m not the one
So long, London
Stitches undone
Two graves, one gun
You’ll find someone

Hoşça kal, Londra (Hoşça kal, Londra)
Hoşça kal, Londra (Hoşça kal, Londra)
Hoşça kal, Londra (Hoşça kal, Londra)

Zihnimde, sisin arasında vapur ışıklarını gördüm
Sakinliğimi korudum ve aramızdaki soğukluğun ağırlığını taşıdım
Benden her uzaklaştığında daha da sıkı tuttum onu
Bizi yokuş yukarı taşırken omurgam yarıldı
Kıyafetlerim sırılsıklamdı, yorgun kemiklerim soğuktan sızladı
Onu güldürmeye çalışmayı bıraktım, ördüğü duvarları delmeye çalışmayı bıraktım

Düşünüyorum da içimde ne denli, ne denli bir hüzün taşıdığımı düşünüyordun?
Ah, ne trajedi ama
Hoşça kal, Londra
Birini bulacaksın

Grubun dışında kalmak için dahil olmadım buna
Harika şeyler duyduğu o kulübü de ben buldum
Ben bildiğim her şeyi bırakırken sense beni fundalıktaki evde bıraktın
Faydası olmayınca kalp masajı yapmayı bıraktım
Alevimiz sönmüştü, kendimize gelemeyecektik
Ve gençliğimi karşılık beklemeden sana vermeme izin verdiğin için sana çok sinirliyim

Çok uzun süredir, Londra
Dikişlerimiz açıldı
İki mezar, bir silah
Birini bulacağım

Ve gemiyi benim terk ettiğimi söyledin ama ben o gemiyle birlikte okyanusun dibini boyladım
Tutmaktan beyazlaşan zayıf eklemlerimle sessiz dargınlığına sıkıca tutundum
Ve arkadaşlarım bir ilişkinin her gününde
Korku hissetmenin doğru olmadığını söylediler bana
Onun orada olmak isteyip istemediğinden emin olamadığında da
Aldığı her nefes en nadir hava gibi geliyor insana

Yani içimde ne denli, ne denli bir hüzün taşıdığımı düşünüyordun?
Ne kadar trajedi taşıyordum sence?
Kendimi patlatmadan önce, özgür olmak için gitmek zorunda kalmadan önce
Kendimi daha ne kadar alçaltabileceğimi düşünüyordun?
Beni sevdiğine yemin ettin ama ipuçları neredeydi ki?
Ben mihrapta bir kanıt için beklerken öldüm
Sense en kederli günlerinin tanrılarına kurban ettin bizi
Ve yüzümün rengi yeniden geliyor
Sadece deli gibi sinirliyim çünkü bu yeri çok uzun zamandır

Sevmiştim, Londra
Yine de iyi iş çıkardık
Bir anlığına süren sıcak güneş
Ama ben “o” kişi değilim
Elveda, Londra
Dikişlerimiz açıldı
İki mezar, bir silah
Birini bulacaksın