There was a time when all the shadows of these tall buildings
Would throw their cape around each corner of the grassy fields
And one by one, each huge shade would cover the green with black
Allowing changes that we could not have foreseen

Everybody let us gaze upon the world we created
And let’s rest our eyes upon the great machine as we wave goodbye
Feel the evening breeze caress us while the cities are dying
As we watch it fall into a modern state, a modern time

Remember when we’d hear the distant sound of human life
A zillion noises whimper as they travel through the sky
And one by one, each little sound has faded away with time
Allowing changes that we could not have foreseen

Everybody let us say goodbye to all our notions
‘Cause it’s not enough to say that we’re humane when we’re left behind
It’s too late to think that we can worship human emotions
‘Cause we’ve already evolved into machines in our minds.

Ha-ah… (x7)

Bir Vizyon

Bir zamanlar şu uzun binaların gölgeleri
Pelerinlerini çimenlik alanların her köşesine atacaktı
Ve teker teker, her büyük gölge yeşili siyaha boyayacaktı
Öngöremediğimiz değişimlere izin vererek

Herkes yarattığımız dünyaya bakmamıza izin veriyor
Ve hadi gözlerimizi büyük makinede dinlendirelim elveda derken
Bizi kucaklayan rüzgarı hisset şehirler ölürken
İzlediğimiz gibi modern bir devre, modern bir zamana düşerken

Hatırla insan hayatının uzak sesini duyduğumuzu
Gökyüzünü gezerken sızlanan milyonlarca gürültüyü
Ve teker teker, tüm minik sesler zamanla solup gitti
Öngöremediğimiz değişimlere izin vererek

Herkes tüm fikirlerimize veda etmemize izin verdi
Çünkü insan olduğumuzu söylemek yeterli değildi geride bıraktığımızda
İnsan duygularına tapabileceğimizi düşünmek için çok geç
Çünkü çoktan akıllarımızda makinelere evrildik.

Ha-ah… (x7)